9 Februari 2008 – Naar de kinderboerderij
Je was er al eens een keertje geweest met opa en oma en toen was je vriendjes geworden met de haan. Zodra die begon te kraaien deed jij zeg maar mee. Je begon helemaal te huilen. De tranen rolden over je wangen. Dat hoopten we natuurlijk deze keer niet mee te maken. Laat dat maar iets zijn voor toen.
Stevig doorstappend liep je over het pad. Het paard dat ze stonden te borstelen liep je in eerste instantie helemaal voorbij. Mama en papa liepen dus ook door. Toen besloot je alleen om toch nog even gauw terug te lopen naar het paard. Dat leek papa en mama geen goed idee. Er stonden ook al zoveel kinderen om heen.
Je sputterde eerst wat tegen maar zodra je de geitjes en schaapjes zag rende je weer verder. Dat zag er erg boeiend uit. Ook mochten we daar naar binnen. Dat vond je wel helemaal geweldig. Lekker die geitjes aaien. Het waren dwerggeitjes en ze vonden je af en toe wel een beetje te druk maar dat hield jou niet tegen.
Aan de hand van mama liep je dolblij van de een naar de ander. Je schaterde het af en toe uit. De schapen waren zelf iets minder enthousiast en die aaiden ook niet zo lekker dus daar was je zo op uitgekeken. Omdat we een aantal dieren misten hadden we even aan de oppasser gevraagd hoe of wat.
Er stonden dus een aantal dieren binnen. Nou zolang jij dat allemaal nog leuk vond moesten we daar ook even kijken. Het was wel zonde om naar binnen want het was wel erg lekker zo buiten. In de eerste 2 hokken bleken geen dieren meer te zitten omdat die naar een andere kinderboerderij waren gegaan. Dat was wel jammer want je zat door iedere kier in het hok te kijken of je iets zag.
Gelukkig stonden een hok verderop wel twee grote geiten. En ook tegen het hek een mooi opstapje zodat je naar binnen kon kijken. Iedere keer stak je je handje uit om ze aan te raken. Echt super lief vonden papa en mama dat. Toen kwam er een ander kindje en die zei van ja je mag met 2 tegelijk naar binnen hoor. Nou dat leek ons niet zo’n goed idee. Zo van een afstandje eerst maar eens kijken totdat je wat ouder bent.
Daarna liepen we verder naar een hok waar een vreemd geluid uit kwam namelijk “Knor knor”. Je had al een grote glimlach op je gezicht. Gelijk klom je het trappetje op om de kooi in te kunnen kijken. En daar lagen twee grote dikke varkens. Lekker lui te knorren. Iedere keer als ze begonnen te knorren keek je mama aan en begon je te lachen. Wat een gekke beesten ook.
In het aangrenzende gebouw zaten de knaagdieren zoals de konijnen en de cavia’s. Omdat je thuis oo kwel gewend bent met die dieren om te gaan kon het niet echt kwaad om je daar even te laten zitten. Maar zoals altijd moest je wel goed in de gaten worden gehouden want ineens kan je dan besluiten om het konijn eens even flink stevig vast te pakken. Dat moeten we natuurlijk niet hebben.
Alle vogels liepen ondertussen buiten rond en daar hadden we nog niet gekeken. Vanwege de verhalen die we al hadden gehoord over de vogels zagen we de bui al hangen. Je vond ze echt zo mooi om te zien en zat honderduit te praten. Telkens als eentje begon te kakelen keek je heel boos en verhief je je stem. Net alsof je wilde zeggen: “Houd je mond, ik ben aan het praten en aan het kijken”. Heel grappig om te zien. Maar huilen deed je gelukkig niet.
Na dus zo een anderhalf uur te hebben rondgewandeld in het lekkere zonnetje gingen we weer op huis aan. Onderweg kwamen we nog een jochie tegen die bijna net zo groot was als Kaye. Mama vroeg heel aardig aan die vrouw hoe oud haar zoontje was. Nou 2 en een half zei ze trots, hoe oud is jullie zoontje dan? Nou anderhalf ben je… daar schrok ze wel een beetje van. Je bent gewoon een hele vent!