Er is toch echt iets veranderd in huis. Op een of andere manier mis je toch de sfeer of het geluid van een dier in huis. De eerste weken was het juist wel relaxed. Als het vies weer was buiten hoef je er niet meer uit, als je ergens naar toe gaat hoef je geen rekening te houden met hoe laat je thuis komt omdat er honden op je zitten te wachten enzovoorts. Toch ergens blijft het wel weer kriebelen.  

Papa had hier nog niet heel erg veel last van ook al was het altijd wel prettig om een reden te hebben om verplicht even je neus buiten de deur te steken. Mama daarentegen miste het toch echt wel en dus zat ze stiekem op marktplaats te snuffelen. Het leek haar een goed idee om maar eens een puppie te proberen. Op die manier kun je het zelf opvoeden en mocht er dan toch iets niet helemaal lekker zitten heb je het zelf verpest. Dat leek ons wel een goed idee.

Na enig zoeken en flink rond gebeld te hebben bleek mama een ogenschijnlijk leuk hondje op de kop getikt te hebben. Ook konden we gelijk komen kijken dus de auto in en gaan. Het hondje was voor het eerst ergens anders dus dat was wel lastig en bleek nu 5 maanden oud te zijn. Al die tijd had het bij de moeder geleefd. Hij was nogal angstig maar dat zou wel slijten zeiden baasjes (2 al wat oudere mensen). Dat hij niks was gewend was 1 ding dat zeker was. Zodra Kaye rond ging rennen probeerde hij een veilig heenkomen te vinden.

Zijn overbeet en zijn mooie vacht en droopy oogjes waren alleen om verliefd op te worden. Zodoende kwamen we een uurtje later thuis met onze nieuwe aanwinst. Nu maar hopen dat ie snel zindelijk word en goed in het gezin past.