Papa en mama zullen wel gedacht hebben dat het nooit zou gebeuren. Iedere keer als ik naar de peuterspeelzaal ging begon ik voordat ik binnen was al met huilen. Ben toch wel erg gehecht aan mijn ouders en zodra we daar het terrein op lopen weet ik gewoon dat ze weg gaan.

Natuurlijk verwacht ik wel dat ze weer terugkomen maar toch. Ergens diep van binnen voelt het zo naar als ze weglopen. Ik hoorde papa en mama vaak zeggen dat ik gewoon moest wennen en niet bang hoefde te zijn. Ze zouden me altijd weer op komen halen.

Eigenlijk vind ik het ook nog hartstikke leuk op de speelzaal. Lekker ravotten met allerlei andere kinderen en soms als het nog mooi weer is gaan we lekker buiten spelen. Dat vind ik echt helemaal geweldig. Dan maakt het me niet meer uit wie er op me past. Buitenspelen vind ik GE-WEL-DIG!

Vandaag deed ik iets wat papa en mama nogal verbaasde. We stapten uit de auto en liepen naar de speelzaal. Ik liep vrolijk huppelend met ze mee. Toen we binnen waren trokken we mijn jas uit en zeiden ze: “Ga maar spelen”. Zo gezegd zo gedaan, ik ging gelijk naar mijn fiets en gaf papa en mama nog gauw een kus en zwaaide ze daarna vrolijk dag. Eigenlijk had ik geen eens tijd om naar ze te zwaaien want ik was al zo lekker aan het spelen.

Voelde vast goed voor papa en mama dat ze niet meer bang hoefden te zijn of ik het wel leuk vond.