30 Juli 2006 – Rummikubtoernooi
Nooit gedacht dat het zoveel inpact zo hebben. Een spelletje lenen bij de overburen en het dan eigenlijk niet meer terug mogen brengen.
Na een stevig ontbijt met zwarte croissants en bijna zwarte saucijsjes weggespoeld met een (met complimenten aan de zetter) bakje senseo mild roast (helaas, geen echte koffie zoals regular of dark roast) werd het tijd om weer eens wat te gaan ondernemen. Niemand die echt een goed idee had of zin om iets te doen.
In het water was groenalg aangetroffen dus naar het hondenstrand gaan had ook al weinig zin. Dan moet je maar weer wat anders gaan bedenken. Een boek lezen is ook niet iedereens favoriete bezigheid (vooral niet die van mama) dus maar weer een spelletje opgezocht. Mama speelt het nu ook al de hele tijd op de pc, helemaal verslaafd bijna.
En dus gingen eerst papa en mama samen rummikubben. We hebben er al ongelooflijk veel potjes opzitten met zijn 2tjes daar op de camping. Hebben denk ik ieder steentje wel een keer door de handen gehad. Ook al is mama moe of heeft ze last van het zuur of dat de baby schopt of wat dan ook. Voor een potje rummikub kan je der bijna wakker maken!
Een paar potjes verder waren opa en oma al de hele tijd aan het meekijken waren waar de steentjes precies konden worden aangelegd. En als je dan zelf dacht dat je niets kon en eentje uit de pot wilde halen hoorde je gekreun en werd op steentjes gewezen (lekker subtiel). Het werd dus de hoogste tijd dat ze ook maar weer even mee gingen spelen!
Oma had het nog niet helemaal door en ook opa deed zich af en toe heel slim voor. Ik heb het niet precies bijgehouden maar ik geloof dat opa 2x nog maar 1 steentje op zijn bord overhield en zijn 1 na laatste steentje weg had gelegd met een joker en toen na een half uur kijken de beurt doorgaf terwijl hij gewoon uit had gekunt omdat de joker zo terug te pakken was.
Ach, niks aan te doen he. Het is toch een beetje inzicht en iedereen houd vaak paartjes op zijn bordje… vooral opa.
Heel wat potjes hebben we gespeeld deze middag! Uiteindelijk had iedereen het toch wel een beetje gehad en werd besloten op te ruimen. Er hing echt een mega duffe sfeer op het veld en dat bleek wel toen Brenda en Martijn er nog even gezellig bij kwamen zitten.
Normaal gesproken word er honderduit gesproken en nu ging het zo van: “Jullie gaan zo naar huis?” – “Jah” “Echt een brakke dag” – “Nou, wat doen jullie” “Wij gaan vanavond” – “Ok” “Gelukkig bijna vakantie he” – “Jah ik wel”
En dit gesprek duurde dan al zeg maar een minuut of 5.
Mama begint nu wel wat zwangerschapskwaaltjes te ontwikkelen. Bij het lopen begint de rug nu echt een beetje pijnlijk te worden en op een gegeven moment schiet het een klein beetje in de lies. Dus grote wandelingen is niet meer heel erg verstandig. Ze geeft vaak het matras de schuld maar ik denk niet dat je er iets aan kan veranderen.
Gewoon maar proberen zo rustig mogelijk te doen. Dinsdag gaat officieel het zwangerschapsverlof in!