08 September 2006 – Bruiloft van oom Guido en tante Harma en hielprikje
Het ging allemaal weer heerlijk. Met de kraamzorg was afgesproken dat ze er iets voor negen uur zou zijn zodat we Kaye nog even konden was en wij ons ook helemaal klaar konden maken. De planning was dat we zouden vertrekken om half 11. Maar zoals altijd waren er weer dingen die roet in het eten gooiden.
Neem bijvoorbeeld het feit dat de verloskundige ook nog even langs wilde komen voor een laatste controle en die zou dan voor half 11 wel geweest zijn. Ook kwamen ze langs voor het hielprikje omdat het anders maandag zou worden en dan zit je eigenlijk al op 10 dagen. En dat moet binnen 10 dagen gedaan zijn. Al met al een lekkere stressvolle situatie. De auto moest ook nog even opgehaald worden uit de gratis parkeerzone dus was echt een succes. Eerst even gauw Kaye verschoont en gewassen en toen de luier open ging bleek zijn navelstreng afgevallen te zijn! Dus dat was in ieder geval een goed teken. Het gewicht van ons dropje was nu 3150 gram dus ook praktisch geboorte gewicht.
Om kwart voor 11 was eindelijk de vrouw van het hielprikje weg maar omdat papa daar toch wel graag bij wilde zijn omdat vooral mama het hier heel zwaar mee had (want ja, wie prikt nu zo’n klein lief wezentje). Daarna is hij als een speer naar de auto gefietst. Ondertussen waren de kraamzorg en mama samen de spulletjes nog bij elkaar aan het pakken die nog niet klaar stonden zodat het gelijk de auto in kon.
Aangezien het voor ons dropje de eerste keer was dat hij eropuit ging waren we allemaal heel voorzichtig. Dit resulteerde in het feit dat we ook nog een kwartiertje bezig zijn geweest met het bevestigen van de maxi cosi. We hadden hem al een keer eerder gebruikt alleen stond hij toen eigenlijk niet helemaal naar ieders wens. Maar zijn ouders waren toen tevreden. Voor je eigen kleintje wil je natuurlijk het zekere voor het onzekere en uiteindelijk hadden we door hoe het allemaal moest. Dus daar gingen we dan!
Eerste langs de benzinepomp want een ritje naar Friesland kost toch flink wat. Tijdens het ritje naar de benzinepomp bleek toch voor papa wel een beetje dat er wat druk op zat. Voor de eerste keer met je kind achterin door de stad rijden geeft toch een heel apart gevoel. Je ziet normaal gesproken al heel goed op te letten want je wilt niet dat je passagier iets overkomt (of jezelf). Maar als je kind voor het eerst in de auto zit is het net alsof je voor het eerst zonder instructeur rijd. Alles moet wennen en is weer nieuw. Gelukkig was de schroom er gauw af en werd de lange tocht naar Sneek aanvaard.
Daar aangekomen gebeurde waar we al bang voor waren. We waren aan de late kant en omdat papa zich nog niet had omgekleed moest hij dat nu als een speer doen. Iedereen was zich al klaar aan het maken om naar het stadhuis te gaan. Iedereen had natuurlijk gehoord dat de kleine geboren was dus iedereen waar papa langs liep begon te feliciteren en te vragen of moeder en zoon soms thuisgebleven waren en hoe het allemaal was gegaan. Hier had papa natuurlijk absoluut geen tijd voor maar je moet toch beleefd blijven. Dus gauw de handen geschud en ondertussen zo snel mogelijk richting de trap bewegen. Toen als een speer naar boven gerend om te verkleden. Ondertussen kwam mama met Kaye via de voordeur binnen en op dat moment ging iedereen richting de auto en door de voordeur naar buiten. Die werd dus ook door iedereen begroet en gefeliciteerd. En iedereen maar roepen wat een mooi kindje we hadden en dat ze echt niet meer hadden verwacht dat we zouden komen en zo blij waren dat het toch allemaal gelukt was.
Mama had zoiets van ja natuurlijk. Iedereen weet het van mij en de kleine maar ik ken niemand die me feliciteert! Gelukkig waren er toch een paar die heel joviaal en met open armen op mama kwamen toe lopen en waarvan mama zelfs wist wie ze waren. Ondertussen had papa al zijn kleren aangetrokken en moesten alleen de laatste knoopjes nog vastgemaakt worden bij de armen. Harma was ondertussen ook weer even naar boven gelopen met haar prachtige jurk om de corsage op te spelden. Want je hoort als naaste familie toch een corsage te dragen. Na elkaar over en weer bekeken te hebben en erachter gekomen te zijn dat we er beide piekfijn uitzagen ging papa naar beneden om richting stadhuis te rijden.
De kleine zat al klaar in de auto dus we konden gelijk vertrekken. Bij het stadhuis aangekomen gauw de kinderwagen uit de auto gepakt (hadden beter alleen de losse bak mee kunnen nemen maar ja) en begon het wachten tot de deuren van het stadhuis open gingen en het bruidspaar arriveerde. Gelukkig hoefden we niet heel erg lang te wachten tot de limousine (een mercedes 250s) met als chauffeur/eigenaar van de auto (de heer M K Visser) en als bijrijder oom Germ arriveerde.
Na een warm applaus betrad het bruidspaar het stadhuis en kon het traplopen beginnen. Het onderstel moest maar beneden blijven en zodoende liep papa met de bak te zeulen. Ons dropje begon al een beetje wakker te worden want hij wilde eigenlijk wel voeding tot zich nemen. Alleen gaat dat een beetje moeilijk midden in het stadhuis. Gelukkig konden we hem een beetje stil houden met de speen en een beetje wiegen op de arm. Het was een korte doch krachtige ceremonie en 20 minuten later stonden we weer buiten en had papa een zwager.
Het kersverse bruidspaar moest toch de nodige emoties de baas worden toen ze daar zo stonden en iedereen de mogelijkheid had om ze te feliciteren. Ondertussen moest natuurlijk ook alle naaste familie de hand geschud worden en daar horen natuurlijk volgens Fries gebruik ook 3 zoenen bij.
Hoogste tijd om richting de kerk te vertrekken waar koffie en thee klaarstond voor de liefhebbers. Mama liet de thee maar even voor wat het was en gaf eerst de kleine Kaye maar even de borst. Ondertussen hadden papa en mama even overlegd over een paar foto’s van het bruidspaar samen met Kaye. We wilden verder niet dat iemand hem vandaag vasthield maar omdat we nu in aparte ruimte zaten maakten we maar gauw van de gelegenheid gebruik. Het bruidspaar reageerde erg enthousiast. Dus Kaye had amper de laatste slok tot zich genomen of hij moest alweer fotogeniek doen. Uiteindelijk zijn het heel leuke foto’s geworden zoals ook te zien in het fotoalbum.
Hierna de kerkdienst waar bepaalde mensen nog een gedichtje of gebed voorlazen. Na de ringwisseling en een gepaste traan bij bruid Harma zat de dienst er weer op. Na de dienst weer feliciteren (voor de 4e keer ofzo denk ik) en iedereen ging eerst langs tante Harma en oom Guido en daarna langs ons met de kinderwagen. Nog even wat foto’s geschoten op het bordes van de kerk en toen werd de reis voortgezet naar de Kajuit. Een restaurant waar tante Harma in een ver verleden nog gewerkt heeft. Daar werden we getrakteerd op koffie met oranjekoek. Nog even met Henning (een vriend van oom Guido) fotorolletjes voor zijn polaroid gehaald en daarna konden we aan tafel. Eerst een koud buffet met soep en daarna een warm buffet. Voordat iedereen op het eten toe stormde las pake nog even een gebed voor. Dit raakte papa en mama wel even want hij bad ook voor Kaye en dat hij een geweldig leven mag hebben. Tijdens het buffet las oom Germ zijn ABC door met een vleugje humor zoals van hem verwacht mag worden en werden wat cadeautjes uitgereikt. In het album van de mensen die vandaag aanwezig waren moesten we nog even een kleine notitie zetten bij onze foto. Geen idee hoe het bruidspaar op ons berichtje gereageerd heeft.
De kleine wilde niet goed drinken en het werd mama ook allemaal even te veel dus zijn we gauw naar het huis van pake en beppe gevlucht. Daar hebben we even een uurtje rustig gezeten en de kleine laten drinken en toen nog even gauw terug naar de receptie. Hier kregen we nog even een felicitatie van oudoom Piet en oudtante Gerrie. Ook zagen we Anouschka en Hobbe Jan nog eventjes. Uiteindelijk hebben we er echt drie kwartier over gedaan om van iedereen afscheid te nemen zodat we naar huis konden. Het was echt een heel mooie dag en we zijn erg blij dat we erbij konden zijn. Want het was allemaal kantje boord.
Tante Harma en oom Guido: Wij wensen jullie heel veel geluk in jullie leven samen. Bedankt dat we erbij mochten zijn en dat jullie zo dankbaar zijn dat we erbij waren.