12 September 2008 – 1e Keer peuterspeelzaal
Je bent nu 2 jaar oud en je vond het altijd super leuk om met andere kindertjes te spelen. Omdat mama nog zwangerschapsverlof heeft en de kindertjes komen waarschijnlijk daarna ook niet terug omdat het wel zielig is. Ze zijn dan net na 3 maandjes ergens anders gewend en dan ineens moeten ze weer terug naar het gezin dat ze dan eigenlijk niet eens meer kennen. Dan moeten ze dus weer wennen.
Dat leek papa en mama geen goed idee. Dus mama is nu wel weer bezig om te kijken of ze straks weer kindertjes op kan gaan vangen. Momenteel ziet dat er alleen niet zo naar uit dus werd er gekeken voor een andere oplossing voor je. Die oplossing kwam in de vorm van een peuterspeelzaal. Als je daar heen gaat kun je heerlijk spelen en ravotten. Ook heb je dan goed sociaal contact met allerlei andere kinderen, iets wat je nu dus thuis niet zo erg meer hebt.
Zo gezegd zo gedaan, een peuterspeelzaal gezocht. Daar even een keertje wezen kijken en zag er allemaal prima uit. Het zit naast een basisschool, dus wie weet kun je daar dan later wel heen. Papa en mama hadden het allemaal al helemaal uitgedacht!
Vandaag was de dag dat je voor het eerst naar speelzaal moest. Mama voelde zich toch wel een beetje bezwaard. Omdat ze je eigenlijk niet weg wil brengen. De reden dat ze gastouder was, was natuurlijk omdat ze jou niet naar een speelzaal/creche of wat dan ook hoefde te brengen. Daarvoor heb je geen kinderen genomen he.
Papa dacht er wel wat anders over. Die had toch meer iets van, als hij het leuk vind en zich kan vermaken zo met allerlei kinderen. Dan is het dus helemaal top! Bij binnenkomst kwam je zielige kant weer naar boven. Helemaal tegen papa en mama aanhangen. Echt de broekspijp vasthouden. Op zich heel lief maar natuurlijk niet de bedoeling. De juffen probeerden je aandacht te pakken te krijgen en je uit de tent te lokken. Hoe meer ze dat probeerden, hoe meer je naar papa en mama toe trok.
Niet echt een goed idee dus. Ze gaven niet op. Aangeraden werd om maar gewoon weg te gaan en dan een beetje op tijd weer te komen zodat hij niet als laatste zou worden opgehaald. Die kus kregen papa en mama nog wel toen ze daarom vroegen omdat ze weg zouden gaan. Op het moment dat ze weg liepen ging je gelijk als een gek huilen en krijsen. Het zag er niet naar uit dat je snel zou bedaren. Met de woorden dat we ieder moment konden bellen hoe het met hem ging vertrokken papa en mama met lood in de schoenen naar huis.
Een uurtje later even gebeld. Het leek er op dat je het op zich wel leuk vond maar je durfde je nog niet echt te uiten. Je vond alles en iedereen een beetje eng. Ook was je nog steeds aan het snikken. Hopelijk duurt het allemaal niet zo lang en ben je binnen een paar keer helemaal gewend. We zullen het zien… feit was wel dat je helemaal door het dolle was om papa en mama weer te zien. Je wilde als een speer mee naar huis.
Het is wat als de kleintjes groter worden….